ေမာင္ေလး ညီမေလးတို႕ကို ဘုရားရွင္လက္ထက္ ေတာ္က ဘုရင္ၾကီးတစ္ပါး အေၾကာင္းေျပာျပခ်င္ပါတယ္
ဘုရားရွင္လက္ထက္ေတာ္က ... အိႏၵိယ ေျမာက္ပိုင္း သိႏၶဴျမစ္ အေနာက္ဖက္က တကၠသီလာ ဆိုတဲ့ ျပည္ၾကီးမွာ ... ဘုရင္တစ္ပါးရွိတာေပါ့ ... သူ႕နာမည္က ပုကၠဳသာတိ မင္း တဲ့ သူ႕အေၾကာင္းေပါ့ ။
ဒီအေၾကာင္းကိုမေျပာခင္ ဘုရားရွင္လက္ထက္ေတာ္က သိသင့္တာေလးေတြအရင္ေျပာတာေပါ့
ဘုရားရွင္လက္ထက္ေတာ္ အခါက
ထင္ရွားေက်ာ္ၾကားတဲ့ တိုင္းၾကီး ၁၆ တိုင္းရွိတာေပါ့ ။ ၁။ အဂၤတိုင္း၊ ၂။ မာဂဓတိုင္း၊ ၃။
ကာသိတိုင္း၊ ၄။ ေကာသလတိုင္း၊ ၅။ ဝဇၨီတိုင္း၊ ၆။ မလႅာတိုင္း၊ ၈။ ေစတီတိုင္း၊ ၉။
ဝံသတိုင္း၊ ၁၀။ ကုရုတိုင္း၊ ၁၁။ ပဥၥာလတိုင္း၊ ၁၂။ မစၦတိုင္း၊ ၁၃။ သူရေသနတိုင္း၊
၁၄။ အႆကတိုင္း၊ ၁၅၊ အဝႏၱိတိုင္း၊ ၁၆။ ဂႏၶာရတိုင္း၊ ၁၆။ ကေမၻာဇတိုင္း ဟု
တိုင္းေဒသၾကီး ၁၆ ခုကို ေတြ႔ရ၏ ။ (( အဂၤုတၱရနိကာယ္ ဥေပါသထ သုတ္(အံ-ပ
၂၁၃) .. (နိယံ-
အဂၤႏွင့္၊မဂဓာ၊ ကာသိ-ေကာသလာႏွင့္၊ ဝဇၨီပါ မလႅာျပ၊ ေစတိယပါ၊ ဝံသႏွင့္ ကုရုတျဖာ၊
ပဥၥာလာ မေစၦာ၊ သူရေသ အႆကာႏွင့္၊ အဝႏၱီ ဂႏၶာရရယ္၊ ကေမၻာဇေႏွာ။)... ))
အခု နဴးေျပာမယ့္ ပုကၠဳသာတိ ဘုရင္ၾကီး က အဲ့တိုင္းၾကီး ( ၁၆ ) တိုင္းထဲက ဂႏၶာရ တိုင္း တကၠသီလာ ျပည္ၾကီး ရဲ႕ ဘုရင္ၾကီးေပါ့ ..။
ကသၼီရ လို႕ေခၚတဲ့ ဂႏၶာရတိုင္းမွာ ပါ၀င္တဲ့ ျပည္ေတြကေတာ့
တကၠသီလာ (တကၠသိုလ္)၊ ပုရိသပုရ အမည္မ်ားႏွင့္ ထင္ရွားခဲ့ၿပီး၊ ယၡဳ ဟိမဝႏၲာ၏ အေနာက္ေျမာက္ဘက္ ပန္ခ်ပ္နယ္၏
အေရွ႕ေျမာက္ဘက္စြန္းႏွင့္ စပ္လ်က္ရွိတဲ့ ကသၼီရတိုင္း၊ ယင္း၏အေနာက္ ဘက္
သိႏၶဳျမစ္ ျခားလ်က္ရွိေသာ ဂႏၶာရတိုင္း၊ ၂-တိုင္းေပါင္းလ်က္ ယၡဳ ပါကစၥတန္ .... အာဖဂန္
နစၥတန္တို႕ ပါဝင္တဲ့ေဒသေပါ့ ...
ဘုရားရွင္လက္ထက္ မတုိင္ခင္ကတည္းက ဒီအရပ္ေဒသဟာ တကၠသိုလ္ျပည္လို႕ နာမည္ႀကီးတာေပါ့ တိုင္းၾကီး ၁၆ တိုင္းက မင္းညီမင္းသား ... မင္းမ်ဳိးမင္းႏြယ္မ်ားႏွင့္
မင္းခစားပုဏၰားမ်ား၊ သူေဌးသူႂကယ္ သားသမီးတုိ႔ တတ္အပ္ေသာ အ႒ာရသ (၁၈) ရပ္တို႔ကို သင္ၾကားေပးရာ
အရပ္လည္း ျဖစ္တယ္ ။ ပညာရွိတုိ႔ကို ေမြးဖြားေပးရာ တစ္ခုတည္းေသာ ေဒသႀကီးျဖစ္ခဲ့ဖူးတာေပါ့ ။
စာေပႏွင့္ ယဥ္ေက်းမႈ အရာမွာ
ျမတ္ဗုဒၶနဲ႕ ေခတ္ ၿပိဳင္ထင္ရွားတဲ့ ေက်ာင္းေတာ္ၾကီးျဖစ္ခဲ့တယ္တဲ့
ပေသနဒီေကာသလမင္းႀကီးႏွင့္ သမားေတာ္ ဇီ၀က (အဘယမင္းသား၏သား) တုိ႔ ဟာ တကၠသိလာေက်ာင္းထြက္ ေတြျဖစ္သလို .... ကမၻာေက်ာ္
သဒၵါပါရဂူပါဏီနိ ေမြးဖြားရာ အရပ္ေဒသ လည္းျဖစ္ခဲ့ေသးတယ္တဲ့ ... ဘုရားရွင္၏ အထက္ လက္၀ဲ စြယ္ေတာ္
ကိန္း၀ပ္ရာ အရပ္လည္းျဖစ္သတဲ့ ။
သိရိဓမၼာေသာက မင္းႀကီးလက္ထက္ ကိုးတုိင္း
ကိုးဌာနသို႔ သာသနာျပဳေစလႊတ္ရာမွာလည္း အရွင္ မဇၩႏၲိက မေထရ္ျမတ္ ေခါင္းေဆာင္ေသာ အဖြဲ႕ဝင္
သံဃာေတာ္ ၄-ပါး၊ဟာ အာသီဝိေသာပမ သုတၱန္ကို ေဟာၾကား ကာ ဒီေဒသမွာ သာသနာ ျပဳေတာ္မူခဲ့ၾကပါတယ္...
သာသနာႏွစ္ (၄၅၀) ခန္႔၊
မိလိႏၵမင္းႀကီးလက္ထက္မွာေတာ့ ရဟႏၲာ ေျခာက္ေသာင္းအထိ ရွိခဲ့ ျပီး တစ္တုိင္းျပည္လံုး ရဟန္းသံဃာ မ်ား ျဖင့္ သာသနာေတာ္
ျပန္႔ပြားခဲ့ရာ အရပ္ေဒသႀကီး လည္း ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။
ဤဗုဒၶသာသနာေတာ္ ထြန္းကားခဲ့ရာ ေဒသဟာ ဘုရားရွင္သာသနာႏွစ္ တစ္ေထာင့္ နွစ္ရာ အလြန္မွာ အေနာက္ဖက္မွ အစၥလာမ္တပ္ေတြရဲ႕ တုိက္ခိုက္သိမ္းပိုက္မႈကို
ခံရၿပီး အမ်ဳိးေကာင္း သမီးမ်ားအား သားမယားျပဳကာ မြတ္စလင္ႏုိင္ငံႀကီး ထူေထာင္ခဲ့ၾကတာေပါ့ ...။
လြန္ခဲ့ေသာ ခရစ္ႏွစ္
(၂၀၀၀) ျပည့္ႏွစ္မွာေတာ့ တာလီဘန္ေခါင္းေဆာင္ မူလာအုိမာက ဘာမီယန္ေတာင္ ကုန္းမွာရွိတဲ့ ဉာဏ္ေတာ္ေပ (၁၆၀) နဲ႕ ေပ (၁၄၀) ခန္႕ရွိ
ရပ္ေတာ္မူ ဗုဒၶ႐ုပ္ပြားေတာ္ႀကီးႏွစ္ဆူကို ကမၻာအရပ္ရပ္မွ
ေရွးေဟာင္းအေမြအႏွစ္ ထိန္းသိမ္းေရးအဖြဲ႕မ်ား ဘာသာေရးအဖြဲ႕မ်ား
ကမာၻ႕နိဳင္ငံေပါင္းစံု အစိုးရေခါင္းေဆာင္မ်ား တားျမစ္ ေနတဲ့ၾကားက အေျမာက္မ်ားနဲ႕
ပစ္ခတ္ဖ်က္ဆီးခဲ့ပါတယ္ ။
မေအာင္ျမင္ခဲ့ပါဖူး ... ဒါနဲ႕ ခရစ္ႏွစ္ ၂၀၀၁-ခုႏွစ္ ႏွစ္ဆန္းပိုင္းမွာ
အဲလ္ကိုင္ဒါေခါင္းေဆာင္ အိုစမာ ဗင္လာဒင္ရဲ႕ အကူအညီနဲ႕ ကိုယ္လံုးေတာ္မွာ
ဗံုးမ်ားျမဳပ္ႏွံကာ ေဖာက္ခြဲခဲ့ၾကပါတယ္
ႏွစ္ေပါင္း ၁၇၀၀ ေက်ာ္ သက္တမ္းရွိတဲ့
သမိုင္းမွာ အေစာဆံုး၊ အဦးဆံုး ဆင္းတုေတာ္မ်ား လို႕ သတ္မွတ္ခံထားရတဲ့
ဗုဒၶ႐ုပ္ပြားေတာ္ႀကီးႏွစ္ဆူဟာ အစိတ္စိတ္အမႊာမႊာ ၿပိဳကြဲပ်က္စီး ခဲ့ရပါတယ္။
႐ုပ္ပြားေတာ္ႀကီးမ်ား ပ်က္စီးခဲ့ရတဲ့ လမွာပဲ တာလီဘန္ေခါင္းေဆာင္
မူလာအိုမာနဲ႕ အိုစမာ ဗင္လာဒင္တို႔ ဟ ာ တေျပးတည္း ေျပးေနရပါတယ္ .... ခရစ္ႏွစ္ (၂၀၁၁)
ခုႏွစ္၊ ေမလ (၄) ရက္ေန႔မွာေတာ့ ဗင္လာဒင္ ဘ၀ ဇာတ္သိမ္းသြားပါတယ္ ။
အာဖဂန္လူမ်ဳိး သမုိင္းပညာရွင္၊ မစၥတာဇာမီယာက မိမိတုိ႔ဘာသာ
ေျပာင္းသြားေသာ္ လည္း မိမိတို႔၏ ဘုိးေဘးမ်ားကိုးကြယ္ခဲ့ေသာ ဗုဒၶကို
မေမ့ၾကပါဘူး ေဒသခံအားလံုး ခံစားၾကရပါ သည္ဟု ေျပာခဲ့ပါတယ္ ။
ဒါေပမယ့္ ဘာမီယန္ေတာင္ကုန္းႀကီးမွာ ရပ္ေတာ္မူ ဗုဒၶ ႐ုပ္ ပြားေတာ္ႀကီးႏွစ္ဆူႏွင့္ အတူ
ထုိင္ေနေတာ္ မူဟန္ ႐ုပ္ပြားေတာ္တစ္ဆူလည္း ရွိ ေသးေၾကာင္း ဒါ့အျပင္ ေလ်ာင္းေတာ္မူ
႐ုပ္ပြားေတာ္ႀကီး တစ္ဆူကို ဘာမီယန္ေတာင္ကုန္းႀကီးေအာက္ လုိဏ္ဂူတြင္ ေတြ႕ရွိ
ခဲ့ဖူးေၾကာင္း (၇ -ရာစုႏွစ္) မွ တ႐ုတ္ခရီးသည္ႀကီး ရႊင္က်န္၏ မွတ္တမ္းမွာ ေရးသားဖူးပါတယ္ ... ယခုေခတ္သမုိင္း ပညာရွင္တို႔ ရွာေဖြေနတုန္းပါ ။
ကဲ ပုကၠဳသာတိမင္း အေၾကာင္းဆက္ေျပာၾကပါစို႕ ....
ဂႏၶာရတိုင္း ဘုရင္ပုကၠဳသာတိ ရယ္ ရာဇၿဂိဳဟ္ျပည့္ရွင္
ဘုရင္ဗိမၺိသာရ ရယ္တို႕ဟာ မိတ္ေဆြေတြေပါ့ ... ျပီးေတာ့ အဲ့ဒီ အခ်ိန္ေတြကဆို တကၠသီလာျပည္ဟာ အေနာက္အရပ္မွ
ကုန္ပစၥည္း ေတြကို အေရွ႕အရပ္ ရာဇၿဂိဳဟ္သို႔ ပို႔ရာ ကုန္ေရာင္းကုန္၀ယ္
အခ်က္အခ်ာက်တဲ႕ အရပ္ေဒသ လည္း ျဖစ္ခဲ့တာေပါ့ ။
တစ္ေန႔မွာ ဘုရင္ ဗိမၺိသာရ က ကုန္သည္ အၾကံဳနဲ႕ သူ႕သူငယ္ခ်င္း ပုကၠဳသာတိ မင္းထံကို ေရာင္း ရင္းေရ ေရွးဗ်ာဒိတ္ ေတာ္ေတြအတိုင္း ေလာကမွာ ဘုရားရွင္ ဆိုတာ က်ဳပ္ တို႕ေဒသမွာ ပြင့္ေတာ္မူျပီ ဘုရားရွင္ ရဲ႕ေျခအစံုေတာ္ ကို ဖူးခြင့္ရျပီ ဆိုတဲ့ အေၾကာင္း အၾကံဳပါးလိုက္တာေပါ့ ..။
ဒီအခါမွာ ပုကၠဳသာတိမင္း ဟာ ဘုရားရွင္ဆိုတဲ့ အသံကို ၾကားတဲ့ တစ္ခနမွာပဲ ဘ၀မ်ားစြာ က
ျဖည့္ဆည္း ခဲ့တဲ့ ပါရမီအရွိန္အဟုန္ ေၾကာင့္ ႏွစ္သိမ့္ျခင္း ပီတိ ႏွင့္အတူ နိ၀ရဏဆိတ္ျခင္းကို ျဖစ္ေပၚလာခဲ့တယ္တဲ့
သုခလည္းမဟုတ္ ခ်မ္းသာကို လြန္ေျမာက္ကာ ေ၀ဒနာသာရွိေသာ စတုတၱစ်ာန္ ကို ရရွိ လာခဲ့တယ္တဲ့။ ၀မ္းေျမာက္ေသာ ပီတိအဟုန္နဲ႕ ဥပကၡာစိတ္တုိ႔ ျဖစ္ေပၚလာျပီး၊ လူတို႔ႏွင့္
အေတြ႕မခံေတာ့ စကား မေျပာေတာ့ ပဲဘုရား ရွင္ကို ရည္မွန္း၍သာ ေနေနေတာ့တယ္ ..။
ဒီေနရာမွာ တစ္ခုေျပာခ်င္တာက .... ပုကၠဳသာတိဘုရင္ႀကီးကဲ့သို႔ အသံၾကားၾကားျခင္း၊ ဉာဏ္အလင္းေပါက္ သြားသူ ေတြေလာကမွာရွိခဲ့ပါတယ္ ...။ ဥပမာ
ရွင္သာရိပုတၱရာအေလာင္း ဥပတိႆသည္ အရွင္အႆဇိႏွင့္ ေတြ႕ သည့္အခါ . . .
““ေယ ဓမၼာ ေဟာတုပၸဘ၀ါ၊ ေတသံ ေဟတံု တထာကေတာ အာဟေတသဥၥ ေယာ နိေရာေဓာ၊ ဧ၀ံ ၀ါဒီ မဟာသမေဏာ”” ဟု အကၡရာ ၃၄လံုးရွိေသာ ဂါထာ ကို ေဟာၾကားရာတြင္ . . .
““ေယ ဓဓၼာ ေဟတုပၸဘ၀ါ၊ ေတသံ ေဟတံု တထာကေတာ အဟ”” ဟူေသာ ႏွစ္ပါဒ (ဂါထာ၀ဂ္) အဆံုးတြင္ ပါရမီဉာဏ္ ထက္သန္လာကာ ေသာတပန္ တည္ခဲ့ပါတယ္...။
ဒီလိုနဲ႕ ပုကၠဳသာတိမင္းဟာ ကုန္သည္ ေတြဆီက ဘုရားရွင္အေၾကာင္းေတြ ကိုသာ တစ္ခ်ိန္လံုးေမးျမန္း စံုစမ္းေနေတာ့တာေပါ့ ... ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ မိမိကိုယ္ကို အၾကိမ္ၾကိမ္သံုးသပ္ စိတ္ကိုပိုင္းျဖတ္ျပီး .... မိမိကိုယ္ကို ရဟန္း အသြင္ ၀တ္႐ံုတုိ႔ကို ဆင္လွ်က္
ဘုရားရွင္သည္ ထီးမေဆာင္း၊ ဖိနပ္မစီး လို႕ ၾကားမိ ျပီး ၾကည္ညိဳ
စိတ္ေတြနဲ႕ မိမိလည္း ထီးမယူ၊ ဘိနပ္မပါ ဘုရားရွင္ကို ဖူးေျမာ္ရန္အတြက္ ထီးနန္းကိုစြန္႕ခြားျပီး တစ္ဦးတည္း နန္းေတာ္မွ
ထြက္ခြာ လာခဲ့ေတာ့ တယ္တဲ့ ...။
တစ္ကယ္ေတာ့ ... ရာဇၿဂိဳဟ္နဲ႕ တကၠသီလာဟာ ကိုးဆယ့္ႏွစ္ယုဇနာရွိတာ တစ္ယူဇနာကို
၁၂ မိုင္ ၆ ဖာလံု၊ ၄သံၾကိဳးး နဲ႕ တြက္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ (၁၂၁၀ ) မိုင္ ေ၀းတာေပါ့ ... နဲတဲ့ခရီးမွမဟုတ္တာ..။
ရာဇၿဂိဳဟ္ျပည္နဲ႕ နီးေလေလ ဗုဒၶရဲ႕ အသံေတာ္မ်ား ၾကားရ ေလေလ အားေတြ ပိုရွိေလေလေပါ့ ... ဒီလိုနဲ႕
မဂဓတုိင္း အတြင္း ေရာက္ရွိလာၿပီး ၊ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ ရာဇၿဂိဳဟ္ျပည္ ကို ခ်ဥ္းကပ္မိလာေတာ့တယ္တဲ့ ..။
ေရာက္တဲ့ အခ်ိန္က ညာဥ့္လဲနက္ေန တဲ့အတြက္ ပုကၠဳသာတိမင္းဟာ ရာဇၿဂိဳဟ္ၿမိဳ႕အ၀င္က အိုးဖုတ္ စားတဲ့ အုိးထိန္းသည္ ဘဂၢ၀ ရဲ႕ အုိးလုပ္ရာ တင္းကုပ္ မွာတစ္ညတာ ခြင့္ေတာင္း နားေနျပီး နံက္လင္းတာနဲ႕ ကိုယ္လက္ သန္႕စင္ျပီး ရာဇျဂိဳလ္ ျမိဳ႕ထဲ၀င္ ဆံုးျဖတ္ခဲ့တာေပါ့ ..။ ဒီအခ်ိန္ ဘုရားရွင္ဟာ ရာဇျဂိဳလ္ မွာ မရွိဖူးရယ္ ... သာ၀တၳိျပည္ ေဇတ ၀န္ေက်ာင္းေတာ္ မွာသီတင္းသံုးေနတဲ့အခ်ိန္ျဖစ္ေနတယ္ ...။
ဒီအခ်ိန္ မွာ ေဇတ၀န္ေက်ာင္းေတာ္မွာ သီတင္းသံုးေနေတာ္မူတဲ့
ျမတ္စြာဘုရားရွင္ ဟာ မိမိအား ရည္စူးကာ ဘိနပ္မပါ၊ ထီးမေဆာင္းျဖင့္ ေ၀းလံလွေသာ တကၠသိုလ္ျပည္မွ လာတဲ့ ပုကၠဳသာတိမင္း ရဲ႕ အျဖစ္ကို ဂ႐ုဏာ ျဖစ္ေတာ္မူလာခဲ့တယ္တဲ့ ျပီးေတာ့ ပုကၠဳသာတိ ရဲ႕ အတိတ္ အေၾကာင္းကို သံုးသပ္ ဆင္ျခင္ျပီး သာ၀တၴိျပည္ ကေန (၄၅) ယူဇနာ ေ၀းတဲ့ ရာဇၿဂိဳဟ္ျပည္၊
ဘဂၢ၀ ရဲ႕ အိုး တင္းကုပ္ကို တစ္ပါးတည္း ႂကြေတာ္မူလာခဲ့ပါတယ္ ။
ဘဂၢ၀၏ အိမ္၀င္း ကိုေရာက္တဲ့ အခါ ဘုရားရွင္က ... ဘဂၢ၀၊ သင့္မွာ ၀န္မေလးခဲ့ေသာ္ သင့္အိမ္မွာ တစ္ညတည္းခိုပါရေစ လို႕ဆိုသတဲ့ ....
ဒီအခါ ဘဂၢ၀ကဘုရားရွင္ကို သူ႕ရဲ႕အိမ္မွာရဟန္းၾကီးတစ္ပါးလဲ တစ္ညတာ သီတင္းသံုး ရန္ခြင့္ေတာင္းေန နွင့္ေတာ္မူေၾကာင္းေလွ်ာက္ထားျပီး ခြင့္ျပဳတာေပါ့ ..။
ဒီလိုနဲ႕ ဘုရားရွင္ဟာ အိုးလုပ္တဲ့ တင္းကုတ္ကို၀င္ျပီး ပုကၠိသာတိ ရဟန္းကို တစ္ညတာ အတူတူတည္းခိုဖို႕ခြင့္ေတာင္းသတဲ့ ...
ရဟန္းအိုၾကီးဟာ ... အသေရေတာ္ နဲ႕ျပည့္စံုလြန္းတဲ့ ရဟန္းတစ္ပါးကိုျမင္တဲ့အခါ ... ၾကည္ညိဳ စိတ္ျဖစ္ ေပၚျပီး အတူတူ မ်က္နွာခ်င္းဆိုင္ထိုင္ကာ သံုးသပ္ေနသတဲ့ ...။
မထူးဆန္းဖူးလား ဗုဒၶဟာ ဒီေနရာကို ပုကၠဳသာတိ
အတြက္ ႂကြေရာက္လာျခင္းျဖစ္ၿပီး ဗုဒၶက ပုကၠဳသာတိကို သိေတာ္မူခဲ့တယ္ ..။
ဒါေပမယ့္ ပုကၠဳသာတိကေတာ့ ဗုဒၶထံ လာခဲ့ျခင္းျဖစ္ၿပီး ဗုဒၶႏွင့္
မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ ဆံုမိပါလွ်က္ ဗုဒၶမွန္းမသိ
သာမန္ရဟန္းတစ္ပါးလို႕သာထင္ေနတာေပါ့ ...။
ဗုဒၶဟာ ခရီးေ၀းကေန လာရတဲ့ ပုကၠဳသာတိရဲ႕ ခႏၶာကိုယ္ အပန္းေျပ ျငိမ္းေအးေစျပီးမွ စိတ္အဂၤါတုိ႔ အခန္႔သင့္ျဖစ္မယ့္အခ်ိန္ကို
ေစာင့္ဆုိင္းေနတာေပါ့ ...။
ပုကၠဳသာတိကေတာ့ အင္း ... ဒီကိုယ္ေတာ္ဟာ ဘုရားရဲ႕သားေတာ္ ပီသစြာဣေျႏၵသိကၡာေတာ္ ျပည့္စံု ပါကလား လို႕ေတြးေနသတဲ့
သင့္တင့္တဲ့အခ်ိန္ေရာက္တဲ့ အခါ ဘုရားရွင္က
အသင္ရဟန္း ဘယ္အေၾကာင္းေၾကာင့္ သင္ရဟန္းျပဳသနည္း။သင့္ဆရာကား မည္သူနည္း၊လို႕စတင္ေမး သတဲ့ ။
ပုကၠဳသာတိ က ငါ့ရွင္၊ ငါကား ေဂါတမဗုဒၶကို ၾကည္ညိဳေသာေၾကာင့္ ရဟန္းျပဳလုိက္ျခင္းျဖစ္၏ ထို႕ေၾကာင့္
ငါ၏ဆရာကား တရားခပ္ သိမ္းကို
ကိုယ္ပိုင္ဉာဏ္အလင္းျဖင့္ ထုိးထြင္း၍ သိေတာ္မူေသာ ေဂါတမဗုဒၶ ရွင္ေတာ္ျမတ္
ဘုရားတည္းလို႕ေျဖသတဲ့ ..။
အသင္ရဟန္း၊ ဗုဒၶေဂါတမကို သင္ျမင္ဖူးပါသေလာ
မျမင္ဘူးေသးပါ ငါ့ရွင္၊ သို႔ေသာ္ မျမင္ဘူးပဲလ်က္၊
ဗုဒၶကိုလည္းေကာင္း၊ ဗုဒၶ၏ တရားေတာ္ကိုလည္းေကာင္း၊ ၾကည္ညိဳ၍
ရဟန္းျပဳခဲ့ျခင္း ျဖစ္ပါ၏
အသင္ရဟန္း သင့္အား ငါတရားေဟာတံုျငားအံ့၊ ငါ့တရားကို သင္နာလို သေလာ
ကၽြႏု္ပ္ နာပါအံ့၊ ေဟာ္ေတာ္မူပါ၊ အသင္ကား၊
ဗုဒၶျမတ္စြာထံမွ တုိက္႐ိုက္ ဆင့္ပြား လာသူျဖစ္သျဖင့္ သင့္တရားကို
ဗုဒၶတရားေတာ္ဟူ၍ အကၽြႏု္ပ္နာယူပါအံ့ ဟူ၍ ႐ိုေသ စြာ ေတာင္းပန္ျခင္းျပဳေလ၏။
ဒီအခါမွာ ဗုဒၶက ပုကၠဳသာတိ ႏွင့္ ေလ်ာ္ကန္ေသာ ဓာတ္ေျခာက္ပါး တရားကို
ေဟာၾကားေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။
--------------------------------------------------------------------------------------
နားေထာင္ေလာ့ အသင္ရဟန္း ...
ပထ၀ီ၊ ေတေဇာ၊ အာေပါ၊ ၀ါေယာဟူေသာ ဓာတ္ႀကီးေလးပါးတုိ႔သည္ မူလဓာတ္
သေဘာတုိ႔အရ ႐ုပ္၀တၴဳတို႔၏ သေဘာမွ်သာတည္း။
မလႈပ္ရွားႏုိင္၊ သိမႈမရွိ၊
ထိုဓာတ္ေလး ပါးအား လႈပ္ရွားေစႏုိင္ ေသာ အာကာသဓာတ္ႏွင့္ ၀ိညာဏဓာတ္တို႔
ေပါင္းစပ္မွသာ ပုဂၢဳိလ္သတၱ၀ါျဖစ္ေစ၏။
အသင္ရဟန္း၊ ငါ သူတစ္ပါး ေယာက်္ား မိန္းမ ပုဂၢဳိလ္ဟုဆုိအပ္ေသာ သတၱ၀ါဟူသမွ်တုိ႔သည္ ထုိဓာတ္
ေျခာက္ပါး ၏ အစုအေ၀းသာျဖစ္၏။
ပုဂၢဳိလ္သတၱ၀ါတုိင္းကို
ခြဲျခမ္းစိတ္ျဖာၾကည့္ေသာ္
ပထ၀ီ (ေျမဓာတ္)၊
အာေပါ (ေရဓာတ္)၊
၀ါေယာ (ေလဓာတ္)၊
ေတေဇာ (မီးဓာတ္)၊
အာကာသ (ဟင္းလင္းပြင့္ေနေသာဓာတ္)၊
၀ိညာဏ (အသိဓာတ္)၊
ဤဓာတ္ေျခာက္ပါးကိုသာ ေတြ႕ရ၏။
ရဟန္း သင့္မွာလည္း
ဓာတ္ေျခာက္ပါးႏွင့္ပင္ျဖစ္၏။
ေျမဓါတ္ (ပထ၀ီ )
အသင္ရဟန္း၊ ေကာင္းစြာ မွတ္သားဘိေလာ့၊ ပထ၀ီ (ေျမဓာတ္) ဟူ၍ ရွိ၏။
အခ်ဳိ႕သည္ ကိုယ္တြင္းမွာျဖစ္၏။ အခ်ဳိ႕ကား ကိုယ္၏အပမွာျဖစ္၏။
အသင္ရဟန္း၊ ေျမဓာတ္ကို ေရွးဦးစြာ ဤသို႔ သင္မွတ္ဘိေလာ့၊
အၾကင္႐ုပ္၀တၴဳသည္ ၾကမ္း၏။ မာ၏။ ကိုယ္၌မွီတြယ္၍ျဖစ္၏။ လုိခ်င္မႈတဏွာ
မစြဲစြဲေအာင္ ဆြဲေဆာင္ထား၏။ ထုိ႐ုပ္ မ်ဳိးသည္ ေျမဓာတ္မည္၏။
(၃၂)ေကာ႒ာသ အစုအေ၀းျဖစ္ေသာ ပုဂၢိဳလ္ သတၱ၀ါတုိင္း၏ ကိုယ္၌
ေျမဓာတ္ျဖစ္္ေသာ ထုိ႐ုပ္ၾကမ္း ႐ုပ္မာတုိ႔ ရွိကုန္၏။
အသင္ရဟန္း၊ ယင္း႐ုပ္ၾကမ္းမ်ဳိးကို ခြဲလုိက္ေသာ္ ဆံပင္ (႐ုပ္) ေမြးညွင္း (႐ုပ္)၊ ေျခသည္း၊ လက္သည္း (႐ုပ္)၊ သြား၊ အေရထူအေရပါး၊
အသား၊ အေၾကာ၊ အ႐ိုး၊ ႐ိုးတြင္းျခင္ဆီ၊ အညိ၊ ႏွလံုး၊ အသည္း။ အေျမး၊ အဖ်န္း၊
အဆုတ္၊ အူသိမ္၊ အူမ၊ အစာအိမ္သစ္၊ အစာေဟာင္း၊ ႐ုပ္ဟူ၍ အားလံုးေသာ ႐ုပ္၊
႐ုပ္တို႔၏သေဘာ ႐ုပ္ၾကမ္း၊ ႐ုပ္မာမ်ား အားလံုးသည္ ေျမဓါတ္ျဖစ္ေပ၏
အသင္ရဟန္း
ဤေျမဓာတ္တို႔သည္ သင့္ဥစၥာ၊ သင့္ပစၥည္းေလာ၊ သင္ပိုင္ သေလာ
မပိုင္ပါ၊ ကၽြႏု္ပ္၏ ပစၥည္းမ်ား မဟုတ္ပါ
အသင္ရဟန္း ဤေျမဓာတ္သည္ သင္ပိုင္မဟုတ္၊ သင့္ပစၥည္းမဟုတ္လွ်င္ ဤေျမဓာတ္သည္ သင္မ်ားေကာဟုတ္သေလာ၊ မဟုတ္ဘူးေလာ
အကၽြႏု္ပ္လည္း မဟုတ္ပါ။
သင္မဟုတ္ခဲ့လွ်င္ သင္၏ အတၱမ်ားျဖစ္ေနသေလာ
အကၽြႏု္ပ္၏ အတၱလည္း မဟုတ္ေၾကာင္းပါ
အသင္ရဟန္း၊ သာဓု၊ သာဓု၊ သာဓု ေကာင္းဘိ။
ဤေျမဓာတ္တုိ႔ကို မူလဓာတ္ရင္း၊ ဓာတ္ငုတ္၊ ျမွပ္ေပ်ာက္ မသြားေစဘဲ၊ အမွန္ကို
အမွန္အတုိင္း သိေအာင္၊ ထင္ေအာင္၊ ျမင္ေအာင္၊ ယထာဘူတဉာဏ္ျဖင့္ ႐ႈအပ္၏။
႐ႈေလာ့
ပုကၠဳသရဟန္းလည္း ဤသုိ႔ ႏွလံုးသြင္း၏
ဤေျမဓာတ္သည္ ငါမဟုတ္၊ ငါ့ဥစၥာမဟုတ္၊ ငါ့ပစၥည္းမဟုတ္၊ ငါ့အတၱမဟုတ္ဟူ၍
အမွန္ကို အမွန္အတုိင္း သေဘာေပါက္ေအာင္ ထိေရာက္စြာ ႐ႈေလသည္ရွိေသာ္
ဘာမွတြယ္တာ စရာ၊ ျမတ္ႏုိးစရာ ရွာမေတြ႕သျဖင့္ ေျမဓာတ္အေပၚ၌ ေျမဓာတ္ဟုေခၚေသာ
ဆံပင္၊ ေမႊးညင္းတို႔ အေပၚ၌ ၿငီးေငြ႕လာ၏။ ယင္းေျမဓာတ္ႏွင့္ ပတ္သက္၍
စိတ္ကိုတပ္မက္ျခင္း၊ သာယာျခင္း၊ စြဲလန္းျခင္းမရွိ ကင္းေစ၏။ တပ္မက္ျခင္း
ကင္းသြားပါက စြဲလန္းျခင္း ရွိႏုိင္ပါေတာ့မည္ေလာ။
အာေပါ (ေရဓာတ္ကို ခြဲျခားစိတ္ျဖာျခင္း)
အသင္ရဟန္း၊ ထုိမွတစ္ပါး အာေပါဓာတ္ေခၚေသာ ေရဓာတ္ဟူသည္ရွိသည္။ ယင္းေရ
ဓာတ္သည္လည္း အခ်ဳိ႕ကား ကိုယ္တြင္းမွာ အခ်ဳိ႕ကား ကိုယ္၏အပမွာျဖစ္၏။
ထုိေရဓာတ္သတိၱ ကား ဖြဲ႕စည္းတတ္၏။ ဖြဲ႕စည္းဆုိသည္ကား အရာ၀တၴဳမ်ားကို
တမ်ဳိးႏွင့္တမ်ဳိး တစ္ခုႏွင့္တစ္ခု ပူးမိ ေအာင္ ကပ္မိေအာင္၊ ေႏွာမိေအာင္၊
တြဲမိသြားေအာင္ ျပဳလုပ္ေပးျခင္းဆုိေပသည္။
အသင္ရဟန္း၊ သည္းေျခ၊ သလိပ္တုိ႔သည္ အဘယ္၌ တည္သနည္း။ အဘယ္ကို စြဲ၍ ျဖစ္
သနည္း။ ခႏၶာကိုယ္ကိုစြဲမွီ၍ ျဖစ္ေနသည္ မဟုတ္ပါေလာ။ ထုိ႔အတူ သလိပ္၊ ျပည္၊
ေသြး၊ ေခၽြး၊ အဆီခဲ၊ မ်က္ရည္၊ ဆီၾကည္၊ တံေတြး၊ ႏွပ္၊ အေစး၊ က်င္ငယ္ေရ၊
ဤသို႔ေသာ ဓာတ္တုိ႔သည္လည္း ပုဂၢိဳလ္တုိင္း၊ သတၱ၀ါတုိင္းတို႔၏ ခႏၶာကိုယ္၌
တည္ကုန္၏
ျမတ္စြာဘုရားသည္ ေရွးနည္းအတိုင္ ေမးျပန္၏
ရဟန္း .... ဤဓာတ္တို႔သည္ သင္ေလာ ... သင့္ဥစၥာ၊ သင့္ပစၥည္းေလာ၊ သင္ပိုင္ သေလာ .. သင္၏ အတၱေလာ ....
ပုကၠဳသရဟန္းလည္း ဤသုိ႔ ႏွလံုးသြင္း၏
ဤေရဓာတ္သည္ ငါမဟုတ္၊ ငါ့ပစၥည္းမဟုတ္၊ ငါ့ဥစၥာ ငါ့ဟာမဟုတ္၊ ငါ့အတၱေကာ
မဟုတ္ဟူ၍ ဤသို႔ အမွန္ကို အမွန္အတိုင္း သိေအာင္၊ ျမင္ေအာင္၊ ထိေရာက္စြာ ႐ႈ၏။
ဤသုိ႔ ႐ႈဖန္မ်ားလတ္ေသာ္ တြယ္တာစရာ၊ ျမတ္ႏုိးစရာဟူ၍၊ ဘာမွမေတြ႕သျဖင့္၊
ေရဓာတ္ျဖစ္ေသာ သည္းေျခ၊ သလိပ္၊ ေသြး စသည္တုိ႔အေပၚ၌ ၿငီးေငြ႕ျခင္း၊
ျဖစ္လာေလသည္။
ထိုအခါ ယင္းေရဓာတ္ႏွင့္ ပတ္သက္၍ စိတ္ကို တပ္မက္ျခင္း ကင္းေစ၏။ တပ္မက္ျခင္း ကင္းသည္ဆုိကတည္းက စြဲလန္းျခင္းလည္း ရွိႏုိင္ပါေတာ့မည္ေလာ။
၀ါေယာ (ေလဓာတ္ကို ခြဲျခားစိတ္ျဖာျခင္း)
အသင္ရဟန္း၊ ထုိမွတစ္ပါး ၀ါေယာဓာတ္ေခၚေသာ ေလဓာတ္ဟူသည္ရွိသည္။ ယင္းေလ
ဓာတ္သည္လည္း အခ်ဳိ႕ကား ကိုယ္တြင္းမွာ အခ်ဳိ႕ကား ကိုယ္၏အျပင္ဘက္တြင္ရွိ၏။
ယင္း ေလဓာတ္၏သတိၱကား လႈပ္ရွားျခင္း၊ ေထာက္ကန္ျခင္း၊ အၿငိမ္မေန
ႂကရြေစျခင္းကို ဆိုလုိသည္။
အသင္ရဟန္း၊ ေလႏွင့္ပတ္သက္၍ အထက္ဆန္ေသာေလ၊ ေအာက္သို႔ဆန္ေသာေလ၊ အူထဲ
တည္ေသာေလ၊ ကိုယ္လက္အဂၤါတုိ႔ကို ေကြးျခင္း၊ ဆန္႔ျခင္း၊ ခုန္ျခင္း၊ ပ်ံျခင္း၊
ျပဳလုပ္ႏုိင္ ေအာင္ ကူးခ်ည္သန္းခ်ည္ ေလွ်ာက္ေနေသာေလ၊ ၀င္ေလ၊ ထြက္ေလ၊ ဤေလ၊
ထိုေလ အားလံုးတို႔သည္ ကိုယ္တြင္းမွာ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အတြင္းဓာတ္ မည္ကုန္၏။
အတြင္းဓာတ္ဟူ၍ မွတ္
ျမတ္စြာဘုရားသည္ ေရွးနည္းအတိုင္ ေမးျပန္၏
ရဟန္း .... ဤဓာတ္တို႔သည္ သင္ေလာ ... သင့္ဥစၥာ၊ သင့္ပစၥည္းေလာ၊ သင္ပိုင္ သေလာ ..သင္၏အတၱေလာ .... ပုကၠဳသရဟန္းလည္း ဤသုိ႔ ႏွလံုးသြင္း၏
ဤေလဓာတ္သည္ကား ငါမဟုတ္၊ ငါ့ပစၥည္းမဟုတ္၊ ငါ့ဥစၥာ ငါ့ဟာမဟုတ္၊ ငါ့အတၱ
မဟုတ္ဟူ၍ အမွန္ကို အမွန္အတိုင္း သိေအာင္၊ ထင္ေအာင္၊ ထိေရာက္စြာ႐ႈ၏။
႐ႈဖန္မ်ား လတ္ေသာ္ တြယ္တာစရာ၊ ျမတ္ႏုိးစရာဆိုသ၍၊ ဘာမွ်မရွိေတာ့၊
ေလဓာတ္ျဖစ္ေသာ ထြက္သက္ ၀င္သက္တို႔အေပၚ၌ ၿငီးေငြ႕ျခင္း ျဖစ္လာေလ၏ ။
ထိုအခါ ၿငီးေငြ႕ျခင္းျဖစ္လာေသာ္ ေလဓာတ္ႏွင့္ ပတ္သက္၍ စိတ္ကို
တပ္မက္ျခင္း ကင္းေစ၏။ တပ္မက္ျခင္း ကင္းသည္ဆုိကတည္းက စြဲလန္းျခင္းလည္း
ရွိႏုိင္ပါေတာ့မည္ေလာ။
ေတေဇာ (မီးဓာတ္ကို ခြဲျခားစိတ္ျဖာျခင္း)
အသင္ရဟန္း၊ ထုိမွတစ္ပါး ေတေဇာဓာတ္ေခၚေသာ မီးဓာတ္ဟူသည္ရွိသည္။ယင္း မီးဓာတ္၏သတိၱကား ေလာင္ကၽြမ္းေစတတ္၏။ ေလာင္ကၽြမ္းျခင္းသေဘာရွိ၏။
အသင္ရဟန္း၊ ပုဂၢိဳလ္တုိင္း၊ သတၱ၀ါတိုင္း၏ ခႏၶာကိုယ္ေကာင္သည္
အၾကင္ဓာတ္ေၾကာင့္ ပူေလာင္၏။ ကၽြမ္း၏။ ေဆြးေျမ့ျခင္းသို႔ ေရာက္၏။
စားေသာက္ဖြယ္ရာ ဟူသမွ်တုိ႔ကို ေကာင္းစြာ ေၾကညက္ျခင္း၊ ႏူးနပ္ျခင္းသို႔
ေရာက္ေစ၏။ ထုိဓာတ္၊ ထုိ႐ုပ္တုိ႔သည္ ခႏၶာကိုယ္၏ အတြင္း၌ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္
အတြင္းဓာတ္မည္ကုန္၏။ အတြင္းဓာတ္ဟူ၍ မွတ္။
ျမတ္စြာဘုရားသည္ ေရွးနည္းအတိုင္ ေမးျပန္၏
ရဟန္း .... ဤဓာတ္တို႔သည္ သင္ေလာ ... သင့္ဥစၥာ၊ သင့္ပစၥည္းေလာ၊ သင္ပိုင္ သေလာ ..သင္၏ အတၱေလာ ....
ပုကၠဳသရဟန္းလည္း ဤသုိ႔ ႏွလံုးသြင္း၏
ဤေတဓာတ္ဟုဆုိအပ္ေသာ မီးဓာတ္၊ အပူဓာတ္၊ ေလာင္ကၽြမ္းဓာတ္၊ ေဆြးေျမ့ေစ
တတ္ေသာ ဓာတ္သည္ ငါမဟုတ္၊ ငါ့ပစၥည္းမဟုတ္၊ ငါ့ဟာငါ့ဥစၥာမဟုတ္၊
ငါ့အတၱမဟုတ္ဟူ၍ ထိ ေရာက္ေပါက္ေျမာက္ေအာင္ ႐ႈ၏။ ဤသုိ႔ ႐ႈဖန္မ်ားလတ္ေသာ္
ထုိေတေဇာ ေခၚ ပူေလာင္ေသာ ဓာတ္မ်ားအေပၚ၌ ၿငီးေငြ႕ျခင္းျဖစ္ေပၚ၏။
ယင္းဓာတ္မ်ားႏွင့္ ပတ္သက္၍ စိတ္ကို တပ္မက္ျခင္း ကင္းေစ၏။ စိတ္၌ တပ္မက္ျခင္း
ကင္းသြားသျဖင့္ တပ္မက္ျခင္းကို ျဖစ္ေစေသာ စြဲလန္းစိတ္သည္
ရွိႏုိင္ပါဦးမည္ေလာ။
အာကာသ (အာကာသဓာတ္ကို ခြဲျခားစိတ္ျဖာျခင္း)
အသင္ရဟန္း၊ ထုိမွတစ္ပါး သိမွတ္ဖြယ္ က်န္ေသး၏။ သင္မွတ္ေလဦး
ဟင္းလင္းဟာလာ အတြယ္အတာ ၿငိစရာဟူ၍ မရွိေသာ အာကာသဓာတ္ဟူသည္ရွိေသး၏။ ယင္း
အာကာသဓာတ္ သည္ သင့္မွာလည္းရွိ၏။ ပုဂၢိဳလ္တိုင္း သတၱ၀ါတုိင္းမွာလည္းရွိ၏။
ယင္း ဓာတ္တို႔ကား အဘယ္ နည္းဆုိေသာ္ နားေပါက္၊ မ်က္စိေပါက္၊ ပါးစပ္ေပါက္၊
အစာသစ္ေပါက္၊ အစာေဟာင္းေပါက္တို႔ ျဖစ္ကုန္၏။
ယင္း ဓာတ္တို႔သည္ တစ္စံုတစ္ရာျဖင့္ အျခားအဟန္႔အဆီးအတာမရွိ၊ သူပင္ကို
ပကတိ အတုိင္း ဟာလာဟင္းလင္းျပင္ျဖစ္ကုန္၏။ တစ္ခုႏွင့္တစ္ခု
တစ္မ်ဳိးႏွင့္တစ္မ်ဳိး ထိကပ္ေရာစပ္ျခင္း မရွိ။ ဥပမာ သင္၏ ႏွာေခါင္းေပါက္၊
နားေပါက္မ်ားကို သင္ၾကည့္ေလာ့။ သူ႕ဘာသာသူ ေဟာင္း ေလာင္း၊ အေပါက္ႀကီး
ျဖစ္ေနသည္မဟုတ္ေလာ။ ယင္းအေပါက္တို႔မွ ထြက္စရာရွိသည္တုိ႔သည္ ထြက္ကုန္၏။
၀င္စရာရွိသည္တုိ႔ ၀င္ကုန္၏
အသင္ရဟန္း သင့္အား ထပ္မံ၍ ရွင္းျပဦးအံ့၊ စားဖြယ္ေသာက္ဖြယ္
အာဟာရတုိ႔သည္ ရွိၾကကုန္၏။ သတၱ၀ါတုိင္းသည္ အာဟာရတို႔ကို
မွီတင္းေနၾကရသည္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ စားဖြယ္ကို စားၾကကုန္၏။ ေသာက္ဖြယ္ကို
ေသာက္ၾကကုန္၏။ ထုိအခါ ယင္းစားဖြယ္၊ ေသာက္ဖြယ္တုိ႔ အဘယ္သို႔ မည္သည့္ေနရာသုိ႔
ေရာက္ကုန္သနည္း။
ပုကၠဳသ ။ ။ ခႏၶာကိုယ္ထဲ ေရာက္ရွိသြားပါသည္ ငါ့ရွင္
ဗုဒၶ ။ ။ ေကာင္းၿပီ ရဟန္း၊ စားဖြယ္ေသာက္ဖြယ္မ်ား၊ ခႏၶာကိုယ္ထဲ
ေရာက္ရွိသြားသည္ ဟု သင္ေျဖ၏။ ယင္းစားဖြယ္ ေသာက္ဖြယ္တုိ႔သည္၊ မည္သို႔ေသာ
နည္းလမ္းျဖင့္ ခႏၶာကိုယ္တြင္း သို႔ ေရာက္ရွိ သြားကုန္ သနည္း။
ပုကၠဳသ ။ ။ ပါးစပ္ေပါက္မွ ေရာက္ရွိသြားၾကပါကုန္၏ ငါ့ရွင္
ဗုဒၶ ။ ။ ဒါျဖင့္ရင္ စားေသာက္ဖြယ္ရာမ်ား ၀မ္းေခါင္းထဲ
ခႏၶာကိုယ္ထဲ ေရာက္ရွိ သြားႏုိင္ျခင္းသည္၊ ၀င္စရာတံခါး၊
၀င္စရာေပါက္ရွိေသာေၾကာင့္ဆိုတာ မထင္ရွားေပဘူးလား၊ ၀င္ ေပါက္ မရွိလွ်င္၊
စားေသာက္ဖြယ္ရာမ်ား ၀မ္းထဲ ေရာက္ႏုိင္ပါမည္လား၊
ပုကၠဳသ ။ ။ မေရာက္ႏုိင္ပါ ငါ့ရွင္
ျမတ္စြာဘုရားသည္ ေရွးနည္းအတိုင္ ေမးျပန္၏
ရဟန္း .... ဤဓာတ္တို႔သည္ သင္ေလာ ... သင့္ဥစၥာ၊ သင့္ပစၥည္းေလာ၊ သင္ပိုင္ သေလာ ..သင္၏ အတၱေလာ ....
ပုကၠဳသရဟန္းလည္း ဤသုိ႔ ႏွလံုးသြင္း၏
အာကာသဓာတ္ဟုဆုိအပ္ေသာ ပါးစပ္ေပါက္၊ နားေပါက္၊ မ်က္စိေပါက္၊
ႏွာေခါင္းေပါက္၊ အစာသစ္ေပါက္၊ အစာေဟာင္းေပါက္တို႔သည္ ငါမဟုတ္၊
ငါ့ပစၥည္းမဟုတ္၊ ငါ့ဟာမဟုတ္၊ ငါ့အတၱမဟုတ္ဟူ၍ မူလဓာတ္ငုတ္ကို ျမဳပ္မသြားေစဘဲ
အမွန္အတုိင္းျမင္ေအာင္ ယထာဘူတ ဉာဏ္ျဖင့္ ႐ႈ၏။ ထိုအခါ အာကာသဓာတ္မ်ား အေပၚ၌
ၿငီးေငြ႕လာ၏။ အာကာသဓာတ္ႏွင့္ ပတ္သက္၍ စိတ္ကို တပ္မက္ျခင္းမ်ား ကင္းေစ၏။
စိတ္၌ တပ္မက္ျခင္း၊ ပတ္သက္ျခင္း၊ ကင္း သြားသည့္အခါ စြဲလန္းျခင္းဟူသည္
အဘယ္မွာ ျဖစ္ႏုိင္ပါေတာ့မည္နည္း။
၀ိညာဏ (သိမႈကို ခြဲျခားစိတ္ျဖာျခင္း)
ဗုဒၶ ။ ။ အသင္ရဟန္း၊ သင့္အား ငါေမးဦးအံ့၊ သစ္ပင္၊
ေတာေတာင္တုိ႔ရွိၾကသည္ ျဖစ္ကုန္ရာ၊ ယင္းတို႔သည္ ငါေဟာအပ္ခဲ့ၿပီးေသာ
ဓာတ္ငါးပါးအနက္၊ မည္သည့္ဓာတ္မ်ား ပါ၀င္ ကုန္သည္ ထင္သနည္း။
ပုကၠဳသ ။ ။ ေျမဓာတ္၊ ေရဓာတ္၊ ေလဓာတ္၊ မီးဓာတ္၊ အာကာသဓာတ္အားျဖင့္ ဓာတ္ငါးပါး စလံုး ပါ၀င္ပါေၾကာင္း ငါ့ရွင္
ဗုဒၶ ။ ။ရဟန္းျမတ္ သစ္ပင္ေတာေတာင္ စသည္တုိ႔၌
ဓာတ္ႀကီးေလးပါးႏွင့္ ဖြဲ႕တည္ ေနေၾကာင္းမွာ ထင္ရွား၍ ထားဘိေလာ့၊ ယင္းတုိ႔၌
အာကာသဓာတ္ ပါ၀င္ေၾကာင္းကို အဘယ္သို႔ သင္နားလည္သနည္း။
ပုကၠဳသ ။ ။ ထင္ရွားပါသည္ ငါ့ရွင္၊ ဥပမာ – ေတာင္ဆုိပါေတာ့၊
ယင္းေတာင္သည္ တသား တည္း တျပင္တည္း တစ္လံုးတစ္စည္းတည္း အၾကားမရွိေသာ
ေတာင္မ်ားလည္းရွိ၏။ အခ်ဳိ႕ ေတာင္မ်ားမွာကား သတၱ၀ါတုိ႔ ခႏၶာကိုယ္၌ အာကာသဓာတ္
ပါးစပ္ေပါက္မ်ား ရွိသကဲ့သို႔ တစ္ခု ႏွင့္တစ္ခု ပူးကပ္စပ္ေႏွာျခင္း မရွိ၊
ဟင္းလင္းပြင့္ေနေသာ ဥမင္လႈိင္ေခါင္းႀကီးမ်ား၊ တူးေျမာင္းႀကီး
ေခ်ာက္ကမၻားႀကီးမ်ား ရွိၾကပါကုန္၏။ ယင္းတို႔သည္ အဆီးအတား၊ အျခားအကန္႔မရွိ၊
ဟင္းလင္း ပြင့္၊ အာကာသဓာတ္ ျဖစ္ေၾကာင္း ထင္ထားပါသည္။
ဗုဒၶ ။ ။ သာဓု သာဓု သာဓု၊ သင့္ကို ငါေမးအံ့၊
ယင္းသစ္ပင္၊ ေတာေတာင္ စသည္တုိ႔၌ရွိေသာ ဓာတ္ငါးပါးႏွင့္
သတၱ၀ါတုိ႔သ႑ာန္မွာရွိေသာ ဓာတ္ငါးပါးတုိ႔ႏွင့္ ျခားနားခ်က္ မ်ားရွိသေလာ
ပုကၠဳသ ။ ။ ျခားနားခ်က္မရွိပါ၊ ဓာတ္ငါးပါး၏ အစုအေ၀းခ်ည္းသာ ျဖစ္ပါကုန္၏
ဗုဒၶ ။ ။ ရဟန္းျမတ္ ယင္းသို႔ ဓာတ္ငါးပါး အရွိျခင္း တူပါလ်က္
သစ္ပင္ေတာေတာင္ တို႔ကား လူတို႔ကဲ့သို႔ စကားေျပာမႈ၊ သြားလာလႈပ္ရွားမႈ
စသည္ကို အဘယ္ေၾကာင့္ မျပဳႏုိင္ၾက သနည္း။
ပုကၠဳသ ။ ။ ဤသည္ကိုကား ကၽြႏု္ပ္မသိပါ င့ါရွင္
ဗုဒၶ ။ ။ အသင္ရဟန္း ယခု သင့္အား ငါေဟာေနသည္မွာ ၀ိညာဏေခၚေသာ
(အသိ) ဓာတ္တရားျဖစ္၏။ ထုိအသိဓာတ္ကား စင္ၾကယ္၏။ ဆြတ္ဆြတ္ျဖဴ၏။ ယင္း ၀ိညာဏေခၚ
အသိ ဓာတ္၏ သတိၱကား အပူကို အပူမွန္းသိ၏။ ဆင္းရဲကို ဆင္းရဲမွန္းသိ၏။ သက္ရွိ
သတၱ၀ါတုိ႔၌သာ ရွိ၏
အသင္ရဟန္း သင့္အား ဥပမာျဖင့္ ျပအံ့။ သစ္ပင္ႀကီးတစ္ပင္သည္ရွိ၏။
ထုိသစ္ပင္ႀကီးေအာက္တြင္ ခ်ဳံႏြယ္ပင္မ်ား ေပါက္လ်က္ရွိၾကကုန္၏။ အသင္ရဟန္း၊
တစ္ေန႔တြင္ ေလျပင္းမုန္တုိင္း တုိက္ခတ္ျခင္း ဒဏ္ေၾကာင့္ ထုိသစ္ပင္ႀကီးမွ
သစ္ကိုင္းႀကီးတစ္ကိုင္းသည္ ေအာက္ကခ်ဳံႏြယ္ပင္မ်ားေပၚသို႔ က်ဳိးက်သျဖင့္
ပရမ္းပတာ ပ်က္စီးျခင္းသို႔ ေရာက္ကုန္ေလ၏။ ဤသည္ကို ထားဘိဦးေလာ့။ ယခု
တရားနာေနခိုက္၊ သင့္ကို ျခင္ကိုက္သည္ဆုိပါေတာ့ သင္သည္
ျခင္ကိုက္ခံရျခင္းႏွင့္ ခ်ဳံႏြယ္မ်ား သစ္ကိုင္းဖိခံရျခင္း ကို
ႏႈိင္းယွဥ္ၾကည့္လွ်င္ ခံရပံုျခင္းတူသည္ မဟုတ္ပါေလာ၊ ထူးျခားေသးသလား
ပုကၠဳသ ။ ။ မထူးျခားပါ ငါ့ရွင္၊ သူတုိ႔မွာလည္း သူတို႔ေလ်ာက္
ခံၾကရျခင္းပါ။ အကၽြႏု္ပ္ မွာလည္း အကၽြႏု္ပ္အေလ်ာက္ ခံရျခင္းပါ။ ဘာမွ်
ထူးျခားျခင္း မရွိပါ
ဗုဒၶ ။ ။ အသင္ရဟန္း၊ သင့္မွာ ျခင္ကိုက္သည့္အခါ ကိုက္မွန္းသိ၏ေလာ
ပုကၠဳသ ။ ။ ဘယ့္ႏွယ့္ေျပာပါလိမ့္ ငါ့ရွင္၊ မသိဘဲေနခ်ည့္ သိပါေသာ္ေကာ
ဗုဒၶ ။ ။ ဟုတ္ၿပီ ျခင္ကိုက္သည္ကို သင္သိဘိသကဲ့သို႔ ထုိခ်ဳံႏြယ္ပင္မ်ားေကာ သစ္ကိုင္း ဖိခံရမွန္း သူတုိ႔ သိၾကပါ၏ေလာ
ပုကၠဳသ ။ ။ သူတို႕မသိၾကပါ ငါ့ရွင္
ဗုဒၶ ။ ။ ““ခံရတာခ်ည္းျခင္း တူပါလ်က္၊ ၀ိညာဥ္ ကမူ ခံရမွန္းသိေခ်၏။
သူတို႔ခမ်ာမ်ား မသိၾက ျခင္းမွာ အဘယ္ေၾကာင့္ပါနည္း။ သူတုိ႔ခမ်ာေတြလဲ
သင္ကဲ့သုိ႔ပင္ သိထိုက္သည္ မဟုတ္ပါေလာ
ထိုအခါ ပုကၠဳသရဟန္းႀကီးသည္ ေတြ၍ စဥ္းစားေန၏။ ဗုဒၶကပင္ ဆက္၍ မိန္႔ ေတာ္မူ၏။
ဗုဒၶ ။ ။ အသင္ရဟန္း၊ ဤျပႆနာကား သင့္အဖို႔ စဥ္းစားထုိက္ေသာ
ျပႆနာျဖစ္ေပ ၏။ ႐ုပ္ခ်ည္းပင္၊ သင္မေျဖႏုိင္သည္မွာ မထူးၿပီ။ သတၱ၀ါႏွင့္
သစ္ပင္ ေတာေတာင္တုိ႔သည္ ဓာတ္ငါးပါး၏ အစုေ၀းျဖစ္ျခင္း အရာတြင္ တူညီကုန္ၾက၏။
လူသားသတၱ၀ါတုိ႔က သစ္ပင္ ေတာ၊ ေတာင္ စသည္တို႔ထက္ ဓာတ္တစ္ပါး၊
ပိုကဲပါရွိေန ေပသည္။ ထုိဓာတ္ ကား ၀ိညာဏေခၚေသာ အသိ(ဉာဏ္) ဓာတ္ျဖစ္ေပ၏။
ထုိအသိစိတ္ သင့္မွာ ပါရွိေသာေၾကာင့္ ျခင္ကိုက္ သည္ကို သင္သိသတည္း။ သစ္ပင္၊ ေတာ၊ ေတာင္ စသည္တုိ႔ကား သင္၌ကဲ့သို႔ ၀ိညာဏေခၚေသာ
အသိ ဓာတ္မ်ဳိး မပါေသာေၾကာင့္ ခ်ဳံႏြယ္တုိ႔အေပၚ၌ သစ္ပင္ပိ၍လည္း
ပိမွန္းမသိကုန္၊ နာရမွန္းမသိကုန္၊ ငါက်ဳိးက်ပါကလား၊ ႏာ လုိက္ဘိျခင္း၊
ဆင္းရဲဘိျခင္းဟူ၍ မသိကုန္၊ ရွင္းပါ၏ေလာ၊ အသင္ရဟန္း
ပုကၠဳသ ။ ။ ရွင္းပါ၏။ ေဟာေျပာမႈမွာ
နက္လည္းနက္နဲလွဘိ။ အလြန္လည္း သိမ္ေမြ႕လွ၏။ ဓမၼ၏ အႏွစ္သာရလည္း ျပည့္၀လွဘိ၏။
ငါ့ရွင္ကား ဗုဒၶျမတ္ဘုရား ၏ ကိုယ္ေတာ္ပြားမ်ားေလလားဟု ငါထင္၏ ဟု
လိႈက္လွဲစြာ ဆုိသတည္း။
ဗုဒၶ ။ ။ အသင္ရဟန္း၊ နာဘိေလာ့ သင့္ႏွလံုးအိမ္သည္
တည္ၿငိမ္သိမ္ေမြ႕၍ ေရႊခြက္ သည္ ျခေသၤ့ဆီကို စိမ့္ယိုျခင္းမရွိေအာင္
ခံႏုိင္စြမ္းရွိဘိသည့္အလား၊ တရား၏ အႏွစ္သာရကို ခံယူ ႏုိင္စြမ္းေသာ
အားဓာတ္သည္၊ အထူးေကာင္းမြန္လ်က္ရွိဘိ၏။ တရားေတာ္၏ ျဖစ္၊ တည္၊ ပ်က္ဟု
ဆုိအပ္ေသာ (ဥပါဒ္၊ ႒ီ၊ ဘင္) သေဘာကို သင့္အား ဆက္၍ ေဟာေပဦးအံ့။
ပုကၠဳသ ။ ။ ၀မ္းေျမာက္လွပါသည္ ငါ့ရွင္၊ ေဟာေတာ္မူပါေလာ့
ဗုဒၶ ။ ။ အသင္ရဟန္း၊ သင္သည္ ေအးလွ်င္ ေအးမွန္း၊ ပူလွ်င္
ပူမွန္းသိသည္ မဟုတ္ ေလာ၊ အပူအေအးသည္ အမွန္မွာ သူ႕သေဘာသူ ေအး၏။ ပူ၏။
အာ႐ံုတို႔ႏွင့္ ထိေတြ႕မွ ဖႆ သည္ျဖစ္၏။ အပူအေအးတို႔သည္ ထိုထိေတြ႕မႈ ဖႆႏွင့္
ေတြ႕မႈ ပူမႈ၊ ေအးမႈေတြ ျဖစ္လာ၏။ ခံစားမႈမ်ား ျဖစ္လာျခင္းသည္ ေ၀ဒနာမည္၏။
ခံစားမႈမွန္သမွ် ေ၀ဒနာမည္၏။ ပူမႈကိုလည္း ေ၀ဒနာ ခံစား၏။ ေအးမႈကိုလည္း
ခံစား၏။ ထုိမွတပါး ခ်မ္းသာမႈ၊ ဆင္းရဲမႈ၊ ေပ်ာ္ရႊင္မႈ၊ ညစ္ႏြမ္း
မႈေတြကိုလည္း ေ၀ဒနာက အကုန္သိမ္းက်ဳံး၍ ခံစား၏။
အသင္ရဟန္း ခ်မ္းသာျခင္းျဖစ္ေစ၊ ဆင္းရဲျခင္းျဖစ္ေစ၊ ခံစားမႈမွန္သမွ် ေ၀ဒနာသက္သက္ သာတည္း၊ ငါႏွင့္ မပတ္သက္
အသင္ရဟန္း အခ်ဳပ္ကိုဆုိေသာ္ ဖႆဟူေသာ ထိေတြ႕မႈသည္ ခံစားမႈ ေ၀ဒနာ၏
အေၾကာင္းျဖစ္သတည္း။ ထိေတြ႕မႈမရွိေလဘဲ မည္သည့္ခံစားခ်က္မွ် ျဖစ္ေပၚေလ့မရွိ၊
ျဖစ္ေပၚလာ ေသာ ဒုကၡေ၀ဒနာတို႔ကား အရွည္စြဲ၍ ၿမဲေသာ သေဘာမရွိကုန္၊
ဖ်တ္ကနဲျဖစ္၊ ဖ်တ္ကနဲတည္ၿပီး ဖ်တ္ကနဲပင္ ခ်ဳပ္ေပ်ာက္ကုန္၏။
အသင္ရဟန္း သႏၲတိ သေဘာအားျဖင့္ အဆက္မျပတ္ ျဖစ္မႈေတြသည္ ေရအလ်င္ကဲ့သို႔
တဖြားဖြား ျဖစ္ေပၚေနျခင္းေၾကာင့္ ခ်မ္းသာေနသည္ဟူ၍လည္းေကာင္း၊
ဆင္းရဲေနသည္ဟူ၍ လည္းေကာင္း၊ ထင္ရကုန္၏။
အသင္ရဟန္း ဥပမာတစ္ခုကို ငါဆုိအံ့၊ မီးစတစ္ခုကို ႀကိဳးခ်ည္၍
ေ၀ွ႕ယမ္းေသာ္၊ မီးကြင္း ႀကီးပမာျဖစ္၏။ အမွန္မွာ လွ်င္ျမန္မႈႏႈန္းေၾကာင့္သာ
မီးကြင္းႀကီးပမာျဖင့္ ထင္ရ၏။ အမွန္တကယ္ စင္စစ္ မီးကြင္းမဟုတ္၊ မီးစမွ
မီးတုိ႔ တစ္ခု ခ်ဳပ္ေပ်ာက္ၿပီးလွ်င္ တစ္ခုျဖစ္ေပၚျခင္းသာျဖစ္၏။ ထုိ႔အတူ
ခံစားမႈတုိ႔လည္း တစ္ခုျဖစ္၍ တစ္ခုခ်ဳပ္၏။
အသင္ရဟန္း ေရအလ်င္တို႔သည္လည္း ထုိ႔အတူပင္ စီးဆင္းသြားဆဲ
ေရတုိ႔မရွိကုန္၊ ေနာက္ေရတုိ႔အစား ထုိး၀င္ေရာက္၏။ အစားထုိး၀င္ေရာက္မႈ
ျမန္ဆန္ေသာေၾကာင့္သာ မသိႏိုင္ ၾကကုန္၊ တဆက္တစပ္တည္းထင္၏။
ဗုဒၶ ။ ။ အသင္ရဟန္း၊ သင့္အား ငါဆုိဦးအံ့၊ ငါေဟာၾကားခဲ့ေသာ
ဓာတ္ေျခာက္ပါးကို အေျခခံလွ်က္ ခႏၶာတုိ႔အား စူးစိုက္႐ႈေလာ့၊ ထုိ
ဓာတ္ေျခာက္ပါးတုိ႔သည္ အေၾကာင္းအားေလ်ာ္စြာ ျဖစ္၏။ ထုိသို႔ျဖစ္ျခင္းကို “ငါ”
ဟု စြဲလန္းေသာ စိတ္ျဖင့္ ထင္ျခင္းသာလွ်င္ အမွားျဖစ္၏။ ထင္မွတ္ မွားေသာ
စိတ္ျဖင့္သာ ဤဟာ ငါျဖစ္၏ ဟူ၍ ထင္မွတ္ျခင္းတည္း၊ ေနာင္တြင္ ငါ၏ ႐ုပ္သည္
ဤသို႔ျဖစ္လတၱံ႕ဟူသည္ ထင္မွတ္ျခင္းတည္း၊ သညာျဖစ္ေသာ ႐ုပ္ျဖစ္ေစ၊ ေ၀ဒနာျဖစ္ေစ
ျဖစ္လတၱံ ဟူ၍ ထင္မွတ္ျခင္းတည္း၊ မျဖစ္လတၱံဟူ၍ ထင္မွတ္ျခင္းတည္း။
ျဖစ္လတၱံ႕၊ မျဖစ္လတၱံ႕စသည္တုိ႔ သည္ ထင္မွတ္ျခင္းတည္း။
ရဟန္းျမတ္ ထင္မွတ္ျခင္းသည္ အနာေရာဂါတည္း၊ ထင္မွတ္ျခင္းသည္ အိုင္းအမာတည္း၊ ထင္မွတ္ျခင္းသည္ ျမားေျငာင့္တည္း
အသင္ရဟန္း ဤထင္မွတ္ျခင္း အားလံုးတို႔ကို လြန္ေျမာက္လွ်င္
ကိေလသာၿငိမ္းေအး၏။ ကိေလ သာၿငိမ္းေအးေသာ္ အာသေ၀ါကုန္ခမ္းေသာ
ရဟႏၲာျဖစ္ေလေတာ့၏။ ထုိရဟႏၲာျဖစ္သူကို ဒုကၡ ခပ္သိမ္း ၿငိမ္းသူ ဟု
ဆိုအပ္၏။
အသင္ရဟန္း၊ စဥ္းစားေလာ့၊ အၾကင္ကံတုိ႔ေၾကာင့္ ပဋိသေႏၶေနရာ၏။
ထိုပဋိသေႏၶေပး ေသာ ကံမရွိလွ်င္ အဘယ္မွာ အိုလတၱံ႕နည္း၊ မအုိသူသည္ အဘယ္မွာ
ေသလတၱံ႕နည္း၊ မေသသူ သည္ အဘယ္မွာ ပ်က္စီးလတၱံ႕နည္း၊ မပ်က္စီးျခင္းသည္
အမွန္စင္စစ္ ခ်မ္းသာအမွန္ နိဗၺာန္ တည္း
အသင္ရဟန္း ဤသည္ကား အက်ဥ္းအားျဖင့္ ငါေဟာၾကားအပ္ေသာ ““ဓာတု၀ိသဂၤ””
သုတ္၏ ဓာတ္ေျခာက္ပါး ေ၀ဖန္သံုးသပ္ခ်က္တည္း။ ယင္းတရားကို သင္ေကာင္းစြာ
မွတ္သား၍ အထပ္ထပ္အခါခါ ပြားမ်ားေလာ့ ဟူ၍ နိဂံုးခ်ဳပ္ကာ ဗုဒၶသည္ ဆိတ္ဆိတ္ေနေတာ္ မူ၏။
.............................................................................................................................
ပုကၠဳသာတိ ရဟန္းႀကီး၏ ႏွလံုးအိမ္သည္ ေရာင့္ရဲျခင္း၊ ႏွစ္သိမ့္ျခင္းတုိ႔
ဖံုးလႊမ္းေန၏။ တစ္ကိုယ္လံုးသို႔ ပီတိတုိ႔ျဖင့္ ျပန္႔၍သြား၏။
ဤပုဂၢဳိလ္သည္ကား ဘုရားရွင္ပင္တည္းဟု မနသီတြင္ ႏွလံုးသြင္းမိေသာစိတ္ျဖင့္
ဗုဒၶအား မမွိတ္မသုန္ ၾကည္ညိဳကာ ၾကည္လင္ေနမိ၏။
ထုိသို႔ ၾကည့္ရင္း ၾကည့္ရင္းမွပင္ ဗုဒၶ၏ ကိုယ္ေတာ္မွ ေရာင္ျခည္ေတာ္
ေျခာက္သြယ္တို႔ကြန္႔ျမဴးလွ်က္ ထြက္ေပၚလာသည္ကို
ျမင္ရေလေသာ္
ငါ၏ဆရာ ျမတ္စြာ
ဘုရားရွင္ ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ႀကီးသည္ ငါ၏ေရွ႕ေမွာက္သို႔ ေရာက္ရွိေနပါပေကာ ဆိုျပီး ထုိင္ရာမွထကာ
လက္၀ဲ ပုခံုးစြန္း၌ သကၤန္း ကို တင္၍ ျမတ္စြာဘုရားရွင္၏ ေျခေတာ္တုိ႔၌
ဦးေခါင္းျဖင့္ ၀ပ္လွ်ဳိးကာ နဖူးျဖင့္ တုိက္လွ်က္ ႐ိုေသစြာ
ေတာင္းပန္ရွာတယ္တဲ့ ။
ပုကၠဳသ ။ ။ ျမတ္စြာဘုရား၊ အၾကင္
အကၽြႏု္ပ္သည္ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ ကို ငါ့ရွင္၊ င့ါရွင္ ဟူေသာ ေခၚေ၀ၚျခင္းျဖင့္
ေခၚဆုိခဲ့မိပါ၏။ အရွင္ဘုရား ထုိကၽြႏု္ပ္၏ အျပစ္ကို ေနာင္အခါ
ေစာင့္ စည္းျခင္း ငွာ အျပစ္ဟု သည္းခံေတာ္မူပါ ဘုရား၊ ဗုဒၶဘုရားရွင္အား
မ်က္၀ါးထင္ထင္ ေတြ႕ေနရပါလွ်က္ ဗုဒၶဟူ၍ မသိႏုိင္ေလာက္ေအာင္
ျဖစ္ရျခင္း၊ အျခင္း၊ မုိက္မဲျခင္းျဖစ္ေသာ တပည့္ေတာ္ ၏ အျပစ္မ်ားကို
သည္းခံေတာ္မူပါဘုရား ဟုေလွ်ာက္၏ ...
ဒီအခါ ဘုရားရွင္က
““ခ်စ္သား ပုကၠဳသာတိ ငါခြင့္လႊတ္ေပ၏။ ငါ၏သာသနာ၌ အျပစ္ရွိသည္ကို
ရွိမွန္းသိလွ်င္ ၀ိနည္း ဓမၼကံအားေလ်ာ္စြာ ကုစား၏။ ေနာင္အခါ ဤသို႔
မျဖစ္ရေလေအာင္ ေစာင့္စည္းျခင္းသို႔ ေရာက္၏။
ေနာင္ေသာအခါ ဤကုစားျခင္းသည္
အရိယာတို႔၏ ၀ိနည္းအဆံုးအမ၌ ႀကီးပြားျခင္း ေပတည္း”” ဟု မိန္႔ေတာ္မူလွ်င္
ပုကၠဳသတိသည္ ႏွလံုးစိတ္၀မ္းမ်ားစြာ ခ်မ္းသာသြားေလသည့္ အေလ်ာက္
““ျမတ္စြာဘုရား၏ အထံေတာ္၌ ပဥၥင္းအျဖစ္ကို ရလိုပါေၾကာင္း”” ျဖင့္ ေတာင္းပန္
ေလ၏။
ဗုဒၶ ။ ။ ခ်စ္သား ပုကၠဳသာတိရဟန္းအျဖစ္ ငါ့ထံခံယူလိုေသာ္ သင့္မွာ သပိတ္ သကၤန္း မ်ား ျပည့္စံု ပါ၏ေလာ
ပုကၠဳသ ။ ။ မျပည့္စံုေသးပါဘုရား
ဗုဒၶ ။ ။ ရဟန္း ဘုရားတို႔မည္သည္ သပိတ္သကၤန္း မျပည့္စံုသူအား
ရဟန္းျပဳေပးေလ့ မရွိကုန္၊ ရဟန္းျပဳလုိေသာ္ သကၤန္းပရိကၡရာမ်ား
ျပည့္စံုေစဦးေတာ့ ဟုဆို၏
ဤသို႔ႏွင့္ပင္ အခ်ိန္မွာ တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ မုိးစင္စင္ လင္းခဲ့ေလၿပီ။
ရဟန္းအျဖစ္ ခံယူ ျခင္းငွာ သပိတ္၊ သကၤန္း၊ ပရိကၡရာ
ရွာေဖြရန္အတြက္ တက္ႂကေသာ စိတ္ျဖင့္ တကၠသိုလ္ျပည္ႀကီး အရွင္ဘုရင္ လူထြက္
ပုကၠဳသာတိရဟန္းႀကီးသည္ ျမတ္စြာဘုရားကို ႐ိုေသစြာ ရွိခုိးကန္ေတာ့ၿပီး လွ်င္
ဘုရားရွင္၏အပါးမွ ထြက္ခြာသြားေလ၏ ။
ပုကၠဳသာတိရဟန္းႀကီး၏ဘ၀နိဂံုး
ကံတုိ႔၏သေဘာသည္ အခ်ိန္တန္လွ်င္ အက်ဳိးေပးတတ္ေသာ သေဘာရွိ၏။ ေရွာင္တိမ္း၍ မရ ႀကီးမားေသာ ဂ႐ုကံမ်ားလည္းရွိ၏။
ပုကၠဳသာတိရဟန္းႀကီး၏ စိတ္၌ ရဟန္းအျဖစ္ ခံယူဖုိ႔ရန္သာ
စိတ္အားထက္သန္လွ်က္ရွိ၏။ ၊ ““ငါ သပိတ္သကၤန္းရလွ်င္
ရဟန္းျပဳရေတာ့မည္”” ထုိစိတ္သာလွ်င္ လႊမ္းမုိးေနၿပီး ရြာလမ္းအတုိင္း
တစိုက္မတ္မတ္ ေလွ်ာက္လာ၏။
ထုိအခ်ိန္၀ယ္ ႏြားအုပ္ႀကီးတစ္အုပ္၊ သူေရွ႕မွ သူႏွင့္
ရင္ဆိုင္ေမာင္း သြင္းလာသည္ ထုိႏြားအုပ္ထဲတြင္ သားေပ်ာက္၍ စိတ္ေနာက္ေဒါသထြက္ ေနေသာ ထြားက်ဳိင္းသည့္
ႏြားမႀကီးတစ္ေကာင္လည္း ပါလာသည္။
သားေဇာျဖစ္ေနေသာ ႏြား မႀကီးကလည္း
ဘာမွမျမင္၊ ပုကၠဳသာတိရဟန္းႀကီး၏ သကၤန္းေရာင္ျဖင့္ သူ႕ေရွ႕မွလာ၍ တားဆီး
ေနသည္ဟု ျမင္ကာ ေဒါသစိတ္ေၾကာင့္ မိမိခ်ဳိျဖင့္
အားကုန္သံုးကာ ပုကၠဳသာတိရဟန္းႀကီးအား ေ၀ွ႔ေတာ့၏။
ႏြားအုပ္ႀကီးတေရြ႕ ေရြ႕ ေပ်ာက္ကြယ္သြားခ်ိန္၀ယ္ ပုကၠဳသာတိရဟန္းႀကီး၏
အသက္မဲ့ခႏၶာကိုသာ လမ္းမေပၚ၌ ေတြ႕ ရေတာ့သည္။ ဘ၀ဇာတ္သိမ္းသြားရွာေလၿပီတည္း။
ရဟန္းတုိ႔ ေလွ်ာက္ထားျခင္း
တကၠသိုလ္ျပည္ႀကီးသခင္ ဘုရင္အျဖစ္မွ ဘုရားရွင္၏သားေတာ္ျဖစ္ခ်င္လြန္းေသာ
ပုကၠဳ သာတိရဟန္းႀကီး၏ ဘ၀သည္ ဤတြင္နိဂံုးခ်ဳပ္ၿပီး သနားစဖြယ္ ရင္နင့္စရာ
အတိပင္။
ဘုရားရွင္ထံသုိ႔ လုိက္လာၾကကုန္ေသာ မ်ားစြာေသာ ရဟန္းတုိ႔သည္ ဘုရားရွင္ထံ
အလ်င္ အျမန္သြားေရာက္၍ ျမတ္စြာဘုရားထံမွ အဆံုးအမကို ခံယူၿပီးေသာ
အမ်ဳိးေကာင္းသား ပုကၠဳသာတိသည္ ေသဆံုးပါၿပီဘုရား။ ကြယ္လြန္ခဲ့ပါၿပီဘုရားဟု
ေလွ်ာက္ၾက၏။ ၿပီးလွ်င္ ထုိအမ်ဳိး ေကာင္းသား၏ လားရာဂတိကို ဘုရားရွင္ထံ
ေမးေလွ်ာက္ၾက၏။
ရဟန္းတုိ႔ တကၠသိုလ္ျပည္မွ ထီးနန္းစြန္႔၍ ငါ့အားဆရာတင္ကာ
ထြက္ခြာလာခဲ့ေသာ ပုကၠဳသာတိရဟန္းကား ပညာႀကီး၏။ မွန္ေသာစကားကို ဆုိေလ့ရွိ၏။
ေလာကုတၱရာတရားအား ေလ်ာ္စြာ က်င့္ခဲ့ၿပီ။ က်င့္အပ္ၿပီးၿပီ။
ထုိအမ်ဳိးေကာင္းသား ပုကၠဳသာတိသည္ ငါးပါးကုန္ေသာ ေအာက္ကာမဘံု တို႔၌
ျဖစ္ျခင္းငွာ မထုိက္ေတာ့ၿပီ။
အရဟတၱမဂ္အားေလ်ာ္စြာ အထက္ (အ၀ိဟာဘံု) ၌ပင္
ျဖစ္ေစကာ ထုိသဒၶါ၀ါသဘံု၌ပင္ ပရိနိဗၺာန္ျပဳလတၱံ၊ သံသရာလည္ျခင္း
ကင္းျပတ္ၿပီတည္း။
* အ၀ိဟာျဗဟၼာဘံုသည္ သူဒၶါ၀ါသ (သုဒၶ – ကိေလသာစင္ၾကယ္သူတို႔၏ အာ၀ါသ = ေန
ထုိင္ရာ) ကိေလသာစင္ၾကယ္ၿပီးေသာ အနာဂါမ္ျဗဟၼာမ်ားႏွင့္ ရဟႏၲာျဗဟၼာတို႔
တည္ရာဘံုျဖစ္၏။
သုဒၶါ၀ါသ (၅)ဘံုတြင္ အ၀ိဟာဘံုသည္ ေအာက္ဆံုးျဗဟၼာဘံုျဖစ္၏။
အ၀ိဟာဘံုသို႔ ေရာက္ၾက ေသာ ျဗဟၼာတုိ႔သည္ ကမၻာေပါင္းမ်ားစြာ မိမိဘံုကို
မစြန္႔ဘဲ ေနတတ္ၾက၏။
(အ = မ၊ ၀ိဟ = စြန္႔ခြာျခင္း = မစြန္႕ခြာျခင္း) *
ထိုအခါ မ်ားစြာေသာ ရဟန္းတုိ႔သည္ ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာ သာဓုေခၚၾကေလကုန္သတည္း။ (ဥပရိပဏၰာသပါဠိ ေတာ္ (ျမန္) ဓါတု၀ိဘဂၤသုတ္)
ခ်မ္းေျမ့ၾကပါေစရွင္...
.
.
