ေပါကၠံ/ အရိမဒၵနာ/ သီရိပစၥယ/ တမၺ၀တီ/ ပုဏၰဂါမ (သုိ႔မဟုတ္) ပုဂံ

Alin Yaung

(၃) ေပါကၠံ/ အရိမဒၵနာ/ သီရိပစၥယ/ တမၺ၀တီ/ ပုဏၰဂါမ (သုိ႔မဟုတ္) ပုဂံ
အေနာ္ရထာမင္းႀကီးသည္ သထုံျပည္က အရိယာသံဃာေတာ္ (၁၀၀၀)တစ္ေထာင္ကုိလည္း ပင့္ေဆာင္၍လာသျဖင့္ ပိဋကတ္ကုိ သင္ၾကားပုိ႔ခ်ေတာ္မူေသာ အရိယာသံဃာေတာ္တစ္ေထာင္ ျဖစ္ေလသည္။
ထိုအခါ အရိမဒၵနာမည္ေသာ ျပည္သည္ အေနာ္ရထာမင္း၏ အာႏုေဘာ္ေၾကာင့္ ဘုရားရတနာ၊ တရားရတနာ၊ သံဃာရတနာတည္းဟူေသာ ရတနာသုံးပါးျဖင့္ အလြန္စည္ကားျပည့္စုံသည္၏ အျဖစ္ေၾကာင့္ “ပုဏၰဂါမ”ဟူေသာအမည္ ျဖစ္ေလသည္။ ထိုစကားကုိ ထင္ရွားေစဦးအံ့။
-ပုဂံျပည္ကုိ အစတည္ေထာင္ ဖန္ဆင္းအပ္ေသာ သမုတိမင္းႀကီးသည္ “ေပါကၠံျပည္”ဟု အမည္နာမသမုတ္ေလသည္။
-ထို႔ေနာက္ ျပဴေစာထီးမင္းလက္ထက္ ငွက္ႀကီး၊ ၀က္ႀကီးစေသာ ရန္သူကုိ ႏွိမ္နင္းဖ်က္ဆီးရေသာေၾကာင့္ “အရိမဒၵနာ”ဟု တြင္ျပန္ေလသည္။
-ထို႔ေနာက္ ေသဥ္လည္ေၾကာင္ႀကီးမင္းလက္ထက္မွ ေနရာလည္းေျပာင္း၍ “သီရိပစၥယ”ဟု အမည္သမုတ္ျပန္သည္။
-ထို႔ေနာက္ သာရမြန္ဖ်ားမင္းလက္ထက္မွာ ေနရာလည္းေျပာင္း၍ ”တမၺ၀တီ”ဟု သမုတ္ျပန္သည္။
-အေနာ္ရထာမင္းလက္ထက္၌ ရတနာသုံးပါးတုိ႔ႏွင့္ျပည့္စုံေသာေၾကာင့္ ”ပုဏၰဂါမ”ဟု တြင္ျပန္ေလသည္။
-ေနာက္ကာလ၌ ဏၰ အကၡရာတုိ႔လည္း ေၾက၍ မ-အကၡရာလည္း နိဂၢဟိတ္ျဖစ္၍ ”ပုဂံ”ဟု ယခုတုိင္ တြင္ေလသည္။
၎ျပင္ ပုဂံဟု ေခၚေ၀ၚေရးသားျခင္းအေၾကာင္း ေက်ာက္စာ,သမုိင္း,ရာဇ၀င္,မင္းဆက္လကၤာ မ်ားတြင္ ေတြ႕ရွိရေသးသည္ကား၊ ပုဂံျပည္ကုိ အစတည္ေထာင္ဖန္ဆင္း၍ စံေနေသာ သမုတိရာဇ္မင္းသည္(ျပဴ)ပ်ဴလူမ်ဳိးျဖစ္၍ မိမိအစတည္ေထာင္ေသာ ေနရာကုိ ပ်ဴလူမ်ဳိးတုိ႔၏ အမ်ဳိး အ႐ုိး တန္ခိုး ထင္ရွားေစရန္ ”ပ်ဴဂါမ”ဟု အစသမုတ္အမည္ေပးသည္ဟူ၏၊ “ပ်ဴဂါမ”မွ “ပူဂါမ”ျဖစ္၏။ “ပူဂါမ”မွ “ပုဂါမ”ျဖစ္၏။ ဤသုိ႔လွ်င္ အဆင့္ဆင့္ “ယပင့္”ေပ်ာက္၊ ဒီဃေပ်ာက္၍ ရႆေရာက္ၿပီးလွ်င္ “ပုဂါမ” “ပုဂံ”ျဖစ္ေၾကာင္း သိရွိရ၏။ ။ ယုတၱိရွိတန္၏။ ပ်ဴလူမ်ဳိးအစတည္ေသာ ရြာဟု ဆုိလုိသည္။
သေရေခတၱရာမင္းဆက္လကၤာတြင္ -
“သေရေခတၱရာ၊ ပ်က္ၿပီးခါလွ်င္
ပုဂါရာမ၊ နဂရ၀ယ္
သမၼတရာဇ္၊ ျပည္သစ္စံျငား။” ဟူ၍လည္းေကာင္း၊
ရာဇ၀င္ခ်ဳပ္လကၤာတြင္ -
“ေျခာက္ဆယ္သာသနာ၊ ျပည့္ေသာခါလွ်င္
မဟာသမ ၻ၀၊ ပ်ဴဂါမတြင္
ေျခာက္ႏွစ္ရႊင္မွ၊ ”ဟူ၍လည္းေကာင္း အဆုိရွိ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ “ပုဂံ”ဟူေသာ အမည္တြင္ျခင္းသည္ လက္ဦးတည္စ သမုတိရာဇ္မင္းက စ၍ ျဖစ္လာသည္ဟု မွတ္ဖြယ္ရာရွိေသး၏။
၎ျပင္ မဇၩိမေဒသမွ ၀ိဋဋဴပေဘးေၾကာင့္ ထြက္ေျပးတိမ္းေရွာင္လာေသာ ဘိႏၷကရာဇ္မင္းႀကီး အစတည္ေသာေနရာကုိလည္း “ပုဂံ”ဟု သမုတ္သည္ဟူ၏။
မဟာသမ ၻ၀ အစတည္ေသာေနရာကုိလည္း “ပုဂါမ”ဟု သမုတ္သည္ဟူ၏။
ဘိႏၷကရာဇ္မင္းႀကီး လက္ဦးတည္ေထာင္ေသာျပည္ကုိ ယခုအခါ “အညာပုဂံ”ေခၚသည္ဟု မွန္နန္းရာဇ၀င္ႏွင့္ ပလိပ္စား ဧခ်င္းတြင္ဆုိ၏။ ထုိ႔ျပင္ အတြင္း၀န္မုိင္ခုိင္းၿမိဳ႕စားမင္း ေရးသားေသာ ရာဇ၀င္ခ်ဳပ္မ်ားမွာ ဆုိသည္။
ဤသုိ႔လွ်င္ အရိမဒၵနာမည္ေသာ ပုဂံျပည္၌ အေနာ္ရထာမင္းသည္ သာသနာကုိ တည္ေစၿပီးေနာက္ ေလးေယာက္ေသာ စစ္သူႀကီးတုိ႔ကုိ သီဟုိဠ္သုိ႔ ေစလႊတ္ျပန္၍ ပိဋကတ္သုံးပုံကုိ ယူေဆာင္ေစၿပီးလွ်င္ သီဟုိဠ္ကယူေဆာင္လာေသာ ပိဋကတ္ႏွင့္ သထုံကယူေဆာင္လာေသာ ပိဋကတ္ကုိ ရွင္အရဟံ တုိက္ဆုိင္၍ၾကည့္႐ႈရာ မကဲြမျပားတစ္သားတည္း တူညီေလသည္။
သထုံကယူေဆာင္လာေသာ ပိဋကတ္လည္း ရွင္ဗုဒၶေဃာသမေထရ္ သီဟုိဠ္မွ ယူေဆာင္လာေသာ ပိဋကတ္ျဖစ္၍ တူညီေလသည္။
အေနာ္ရထာမင္းေစာသည္ သာသနာေတာ္၏ အညစ္အေၾကး ေဘးရန္ဆူးေျငာင့္မ်ားကုိ သုတ္သင္ရွင္းလင္း၍ သာသနာေတာ္ကုိ ရွင္အရဟံမေထရ္ျမတ္ႏွင့္တကြ ၾကည့္႐ႈေစာင္မ၍ မ်ားစြာေသာ ကုသုိလ္ေကာင္းမႈကုိ ျပဳၿပီးလွ်င္ နန္းစည္းစိမ္ (၃၃)သုံးဆယ့္သုံးႏွစ္တြင္ နတ္ရြာစံေတာ္မူသည္။ ပိဋကတ္သမုိင္းတြင္ စည္းစိမ္ (၄၀)ေလးဆယ္ဟု ဆုိ၏။
သာသနာသကၠရာဇ္ (၁၅၇၀)တစ္ေထာင့္ငါးရာခုႏွစ္ဆယ္၊ ေကာဇာသကၠရာဇ္ (၃၈၈)သုံးရာရွစ္ဆယ့္ရွစ္ခုႏွစ္၊ အေနာ္ရထာမင္း နန္းစံ(၉)ကုိးႏွစ္၊ ရွင္အရဟံေရာက္သည္ကစ၍ အရိမဒၵနာမည္ေသာ ပုဂံျပည္၌ သာသနာအဆက္ဆက္ျပန္႔ပြားလာၿပီးလွ်င္ အရိယာပုဂိၢဳလ္တို႔ျဖင့္ လည္းေကာင္း၊ က်မ္းဂန္တတ္ပုဂၢိဳလ္တို႔ျဖင့္လည္းေကာင္း၊ ေစတီ-ပုထုိးစေသာ သာသနာ့အေဆာက္အဦတို႔ျဖင့္လည္းေကာင္း ဘုရားရွင္သာသနာေတာ္သည္ ေကာင္းကင္အလယ္ခ်က္၌ တက္၍ထြန္းလင္းေသာ လျပည့္၀န္းႀကီးကဲ့သို႔ ထြန္းလင္းေတာက္ပ၍ ယေန႔ထက္တုိင္ေအာင္ ျမန္မာႏုိင္ငံအားလုံးသို႔ ပ်ံ႕ႏွံ႔၍ သာသနာေတာ္တည္ဆဲ ျဖစ္ေလသည္။